Borgarfulltrúar Sjálfstæðisflokksins, þau Kjartan Magnússon og Marta Guðjónsdóttir, og Sveinbjargar Birnu Sveinbjörnsdóttur fyrir Framsóknarflokkinn leggja það til við borgarstjórn að endurskoðuð verði áform um framkvæmdir á Landsímareitnum. Segja borgarfulltrúarnir að fornleifafundi í elsta kirkjugarði Reykjavíkur þurfi að skoða betur áður en heimiluð verður uppbygging á reitnum.

„Horfið verði frá því að reisa fyrirhugað stórhýsi í hinum forna Víkurgarði, elsta kirkjugarði Reykjavíkur, enda hefur nú komið í ljós að byggingarreiturinn nær inn í kirkjugarðinn,“ segir í tillögunni sem lögð hefur verið fyrir borgarráð.

„Þess í stað verði leitast við að forðast menningarlegt tjón, jafnvel stórslys, með því að vernda hinn forna kirkjugarð og þær fornleifar sem þar er að finna. Í garðinum verði jafnframt sett upp minningarmörk um hina framliðnu ásamt söguskilti og með því verði almenningi gefinn kostur á að skynja við útivist í garðinum hina miklu helgi og sögu sem þessi staður, réttnefndur nafli Reykjavíkur, geymir.

Leitast verði við að gera nauðsynlegar breytingar í þessu skyni í samráði og sátt við þann aðila, sem hyggur á uppbyggingu á reitnum samkvæmt núgildandi skipulagi.

Greinargerð með tillögu um Víkurgarð

Upplýsingar borgaryfirvalda um Víkurgarð hafa lengi verið mjög takmarkaðar, ekki síst hvað varðar stærð hans. Í bók sr. Þóris Stephensen, Dómkirkjan í Reykjavík, (útg. 1996) kemur þó fram að árið 1825 var garðurinn fimmtíu álna breiður meðfram Aðalstræti.

Meðfram Kirkjustræti var hann 91 alin en norðurhliðin 94 álnir. Í metrum talið er vesturhliðin 33,5 m., suðurhliðin 55 m. og norðurhliðin 57 metrar. Þessi heimild gefur skýrt til kynna að mjög hefur verið gengið á land Víkurkirkjugarðs með byggingum Landsímans.

Á þessum reit stóð fyrsta dómkirkja Reykvíkinga, þar hófst helgihald þegar eftir kristnitöku og rök hníga einnig að því að þarna hafi verið heiðinn helgistaður í meira en öld. Í Víkurkirkjugarði eru grafnar um þrjátíu kynslóðir Reykvíkinga, sem margir hverjir mörkuðu spor í sögu þjóðarinnar.

Að undanförnu hafa staðið yfir fornleifarannsóknir á svæðinu og hafa vísbendingar komið fram um að von sé á merkri niðurstöðu í tengslum við þær. Menningarþjóðir rasa ekki um ráð fram við skipulag á helgustu reitum höfuðborga sinna.

Í þessu tilviki ber að sýna sérstaka varkárni við að heimila uppbyggingu á reitnum í ljósi þeirra fornleifafunda sem þar hafa orðið á síðustu árum. Því er óráðlegt að samþykkja breytingar á deiliskipulagi á svæðinu áður en heildarniðurstöður yfirstandandi fornleifarannsóknar liggja fyrir.“