Nú, þegar blikur eru á lofti í efnahagslífi þjóðarinnar og heimsins, hefur kastljósið enn og aftur beinst að lögeyri Íslendinga, krónunni. Sú hugmynd, sem reyndar er ekki ný af nálinni, að kasta krónunni og taka upp annan gjaldmiðil, hefur fengið byr undir báða vængi. Um 63% fyrirtækja innan Viðskiptaráðs vilja að ný mynt verði tekin upp, en 23% eru því andvíg. Þar horfa menn helst til evrunnar, enda er helmingur utanríkisviðskipta okkar við ríki innan myntbandalags Evrópu, EMU.
Hafa verður í huga að núverandi hagstjórnarvandi verður ekki leystur með því að taka upp evru. Ef ákveðið verður að evruvæðast einhliða er ljóst að sú breyting verður að hafa þó nokkurn aðdraganda, því ef vextir á Íslandi yrðu skyndilega lækkaðir úr 13,75% í 4% hefði það gríðarleg þensluáhrif í samfélaginu og sá stöðugleiki sem þó er hér hyrfi eins og dögg fyrir sólu. Því þyrfti að ná verðbólgu, og síðan vöxtum, niður með markvissum aðgerðum Seðlabanka og hins opinbera. Hið opinbera yrði að draga úr útgjöldum sínum og umsvifum til að ýta ekki undir verðbólgu og Seðlabanki að lækka stýrivexti smám saman þannig að vaxtastigi EMU yrði náð. Þessi aðlögunartími tæki væntanlega þó nokkur misseri.
Ef ákveðið yrði að taka upp evruna með því að ganga í myntbandalag Evrópu, EMU, tæki það líklega 4-5 ár. Fyrst þyrfti að ganga í Evrópusambandið, ESB, en það tæki að líkindum 2-3 ár. Síðan tæki við tveggja ára samrunatímabil, sem aðildarríki ESB þurfa að ganga í gegnum til að sanna að þau fullnægi skilyrðum fyrir myntbandalagið.
Ítarlega úttekt á mögulegri upptöku evru er að finna í helgarútgáfu Viðskiptablaðsins.
