„Ég gerði mér auðvitað grein fyrir að ég myndi búa við allt önnur kjör sem seðlabankastjóri á Íslandi en þau sem ég bjó við í starfi mínu í Basel,“ segir Már Guðmundsson seðlabankastjóri. Hann ætlar að una dómi Hæstaréttar sem hefur komist að þeirri niðurstöðu að ákvörðun kjararáðs um 15% lækkun launa hans standist lög. Már segir í yfirlýsingu sem hann hefur sent fjölmiðlum í tengslum við dóminn að samkvæmt núgildandi lögum er hægt að skerða laun seðlabankastjóra og annarra sem svipaða stöðu hafa á gildistíma tímabundinnar skipunar þeirra. Jafnframt er staðfest að þeir sem búa við ráðningarsamninga með skilgreindum uppsagnarfresti búa við betri stöðu en þeir sem eru skipaðir með ráðherrabréfi.

Már hefur ekki viljað tjá sig sjálfur um dóm Hæstaréttar en vísar á Andra Árnason, lögfræðing sinn.

Kynnti sér launakjörin

Í yfirlýsingu Más kemur fram að þegar þegar hann sótti um starf seðlabankastjóra árið 2009 hafi honum fundist hann ekki getað hrokkið undan því vega stöðu landsins. Í auglýsingu um starfið kom fram að laun og önnur kjör væru ákveðin af bankaráði Seðlabanka Íslands. Hann var á þessum tíma aðstoðarframkvæmdarstjóri hjá Alþjóðagreiðslubankanum í Basel í Sviss sem auk þess að vera banki er fundar- og rannsóknarsetur seðlabanka heimsins.

„Áður en ég lagði inn umsókn kynnti ég mér þau kjör sem bankaráð Seðlabanka Íslands tók ákvörðun um nokkrum dögum áður en umsóknarfrestur rann út í lok mars 2009. Hafði ég þessar upplýsingar til hliðsjónar þegar ég í samráði við fjölskyldu mína tók endanlega ákvörðun um að senda inn umsókn,“ segir hann í yfirlýsingunni.

Um breytingu á lögum um kjararáð og launalækkun sína segir Már:

„Um miðjan júní 2009 var lagt fram frumvarp á Alþingi þar sem gert var ráð fyrir að föst dagvinnulaun ýmissa æðstu embættismanna og forstöðumanna ríkisstofnana og fyrirtækja í eigu ríkisins yrðu lækkuð til samræmis við föst laun forsætisráðherra. Var mér hins vegar tjáð að frumvarpið hefði ekki í neinu verulegu áhrif á nýlega ákvörðuð launakjör seðlabankastjóra. Í fyrsta lagi voru mér gefin fyrirheit um að skerðing launa seðlabankastjóra yrðu mun minni en ætla mætti af frumvarpinu. Síðar kom í ljós að það skorti getu til að standa við það fyrirheit. Í öðru lagi virtist það ekki skipta máli þar sem ég yrði skipaður áður en lögin tækju gildi, en í umsögn efnahags- og skattanefndar Alþingis um frumvarpið var sérstaklega tekið fram að kjararáð skyldi gæta að því að skerða ekki áunnin réttindi starfsmanna afturvirkt. Hélt ég því síðan stöðugt á lofti gagnvart kjararáði þegar svo virtist sem það ætlaði þrátt fyrir það að láta skerðingu koma til framkvæmda afturvirkt, á skipunartíma. Það er þessi ferill málsins og þær grundvallarspurningar sem hann vekur varðandi stjórnskipunarlega stöðu seðlabankastjóra sem er meginástæða þess að ég lét reyna á það fyrir dómstólum en ekki virtust aðrar leiðir færar til að fá úr þessum spurningum skorið. Hér er því ekki um eitthvað einfalt launamál að ræða. Né heldur snýst málið um það að ég telji að seðlabankastjóri eigi að vera undanskilinn ef meiriháttar efnahagsáfall kallar á lækkun launa æðstu embættismanna ríkisins. Málið snýst fremur um það að slíkar ákvarðanir séu teknar með eðlilegum hætti, séu í samræmi við það sem gildir um aðra, opni ekki fyrir möguleika á að hægt sé að nota launaákvarðanir til að veikja stjórnskipunarlega stöðu seðlabankastjóra og grafa þannig undan sjálfstæði Seðlabankans. Það hafði enn fremur áhrif á þá ákvörðun mína að leggja málið í dóm að vitnast hafði að ýmsir forstöðumenn ríkisstofnana og fyrirtækja sem hafa ráðningarsamninga héldu óbreyttum launum út umsaminn uppsagnarfrest sem í sumum tilfellum var töluvert langur en að hann kom þegar til framkvæmda í mínu tilfelli og hugsanlega hjá sumum öðrum sem hafa fimm ára skipun án uppsagnarfrests.“