Markús ber af sér sakir

Markús Sigurbjörnsson, forseti Hæstaréttar, hefur sent frá sér yfirlýsingu vegna umfjöllunar fjölmiðla um fjármál hans, þar sem að hann ber af sér sakir.

Þar kemur fram að Markús hafi í febrúar 2002 fengið arf við andlát móður hans sem fólst meðal annars í helmings hlutdeild í hlutabréfum, sem foreldrar hans hafi átt í Eimskipafélagi Íslands, Flugleiðum og Íslandsbanka, sem fékk síðan nafnið Glitnir banki. Markaðsverð þeirrar hlutdeildar var rétt innan við 23 milljónir króna.

Markús bendir á að vegna starfa hans sem dómari bar honum að leita sér leyfis nefndar um dómarastörf til að mega eignast þessi hlutabréf. Með bréfi 18. febrúar 2002 leitaði Markús leyfis nefndarinnar til að mega eiga hlut að einkaskiptum á dánarbúi móður sinnar, sem ætti þessi hlutabréf, og til að eignast við þau skipti hlutdeild í þeim og var leyfið veitt Markúsi tveimur dögum síðan.

Hann segist jafnframt hafa tilkynnt nefndinni með bréfi þann 1. desember 2003 að hann hafi selt hlutabréfin í Eimskipafélagi Íslands og Flugleiðum og með bréfi þann 28. febrúar 2007 að hann hafi selt hlutabréfin í Glitni banka. Markús segist hafa sett andvirði þeirra að stærstum hluta í svonefnda eignastýringu hjá Glitni banka hf., þar sem því var á grundvelli samnings um þá þjónustu meðal annars ráðstafað til að kaupa hlutdeildaskírteini í ýmsum verðbréfasjóðum sem bankinn bauð almenningi.

Markús tekur fram að hann hafi ekki samkvæmt lögum nr. 15/1998 né reglum nr. 463/2000 að tilkynna nefnd um dómarastörf um kaup á slíkum hlutdeildarskírteinum, enda varð hann ekki með þeim eigandi að hlut í félagi.

Að lokum segir Markús að það skal áréttað að lögum samkvæmt beri dómara að eigin frumkvæði að gæta að hæfi sínu í sérhverju máli, sem hann dæmir í. Markús kveðst hafa alltaf gert svo, þar á meðal í málum sem vörðuðu Glitni banka eða fyrrum starfsmenn hans.

Hér er hægt að sjá yfirlýsingu Markúsar í heild sinni;

Vegna umfjöllunar um atriði varðandi fjármál mín í fjölmiðlum 5. desember 2016 vil ég taka eftirfarandi fram:

Í febrúar 2002 féll til mín arfur við andlát móður minnar, sem fólst meðal annars í helmings hlutdeild í hlutabréfum, sem foreldrar mínir höfðu át í Hf. Eimskipafélagi Íslands, Flugleigum hf. og Íslandsbanka hf., sem hann fékk síðar heitið Glitnir banki hf. Markaðsverð þessarar hlutdeildar mun á þeim tíma hafa verið rétt innan við 23.000.000 krónur.

Vegna starfa minna sem dómari bar mér samkvæmt 3. mgr. 26. gr. laga nr. 15/1998 um dómstóla að leita leyfis nefndar um dómarastörf til að mega eignast þessi hlutabréf, sbr. einnig reglur nr. 463/2000 um aukastörf héraðs- og hæstaréttardómara og eignarhlut þeirra í félögum og atvinnufyrirtækjum. Með bréfi 18. febrúar 2002 leitaði ég leyfis nefndarinnar um dómarastörf til að mega eiga hlut að einkaskiptum á dánarbúi móður minnar, sem ætti þessi hlutabréf, og til að eignast við þau skipti hlutdeild í þeim og var leyfið veitt tveimur dögum síðar. Ég tilkynnti síðan nefndinni með bréfi 11. desember 2003 að ég hefði selt hlutabréfin í Hf. Eimskipafélagi Íslands og Flugleiðum Hf. og með bréfi 28. febrúar 2007 að ég hefði selt hlutabréfin í Glitni banka hf.

Eftir sölu þessara hlutabréfa setti ég andvirði þeirra að stærstum hluta í svonefnda eignastýringu hjá Glitni banka hf., þar sem því var á grundvelli samnings um þá þjónustu meðal annars ráðstafað til kaupa hlutdeildarskírteini í ýmsum verðbréfasjóðum, sem bankinn bauð almenningi. Hvorki átti ég samkvæmt lögum nr. 15/1998 né reglum nr. 463/2000 að tilkynna nefnd um dómarastörf um kaup á slíkum hlutdeildarskírteinum, enda varð ég ekki með þeim eigandi að hlut í félagi.

Það skal svo áréttað að lögum samkvæmt ber dómara að eigin frumkvæði að gæta að hæfi sínu í sérhverju máli, sem hann dæmir í. Það hef ég ávallt gert, þar á meðal í málum sem hafa varðað Glitni banka hf. eða fyrrverandi starfsmenn hans.