Evran var frá upphafi líkt og hús án þaks, að sögn Paul De Grauwe, prófessors í alþjóðahagfræði við London School of Economics. Hann segir í samtali við vb.is að myntbandalag án seðlabanka sem geti verið lánveitandi til þrautavara og án sameiginlegrar hagstjórnar aðildarríkjanna hefði óhjákvæmilega endað með krísu eins og þeirri sem evrusvæðið hefur verið í undanfarin ár.

De Grauwe er hér á landi í tengslum við Íslenska fjárstýringardaginn, sem haldinn var í Háskólanum í Reykjavík í dag. Hann hélt þar erindi um hönnunargalla evrusvæðisins.

„Ég og fleiri hagfræðingar vöruðum á sínum tíma við því að þessi leið yrði farin. Það var hins vegar eins og um darwinískt val væri að ræða því við gagnrýnismennirnir vorum einfaldlega ekki kallaðir til aftur á fundi með hönnuðum evrunnar. Þeir sem bjartsýnir voru á framtíð myntbandalagsins voru því allsráðandi í aðdragandanum.“

De Grauwe segir að myntbandalagið hafi aukið sveiflur í hverju landi fyrir sig. þá hafi þjóðríkin tapað sveiflujafnandi stjórntækjum sem fyrir myndun myntbandalagsins voru til staðar í hverju landi fyrir sig, án þess að sambærileg stjórntæki yrðu virk á evrusvæðinu sem heild. Þetta hafi valdið því að evrulöndin standa berskjölduð gagnvart hagsveiflum í hverju landi fyrir sig.

„Í fyrra tók Seðlabanki Evrópu það skref að verða í raun lánveitandi til þrautavara og það er skref í rétta átt, en það er ekki nægilegt. Til að laga galla kerfisins verður að taka upp mun nánara pólitískt samband aðildarríkjanna, en það er afar lítill og jafnvel enginn vilji til þess. Er líklegt að Frakkar eða Þjóðverjar vilji gefa upp fjárlagavaldið til Brussel? Mér þykir það ólíklegt.“ Hann segir því að líklega muni næstu ár einkennast af hverju áfallinu á fætur öðru og plástralausnum sem ekki dugi í langan tíma í senn. „Það getur ekki dugað til eilífðar,“ segir hann.