Miklu moldviðri hefur verið þyrlað upp vegna hins svokallaða þriðja orkupakka Evrópusambandsins. Því hefur verið haldið fram að þessi löggjöf, sem Ísland hefur þegar samþykkt að taka upp í EES-samninginn, muni þýða að Ísland missi forræði á orkuauðlindunum, stjórnarskráin verði brotin, sæstrengur óhjákvæmilega lagður til landsins, orkuverð muni hækka og íslenzk garðyrkja verði lögð í rúst. Þetta er býsna svört mynd. Forsvarsmönnum Félags atvinnurekenda og Íslensk-evrópska viðskiptaráðsins fannst vanta á að þriðji orkupakkinn væri ræddur út frá sjónarhóli íslenzks atvinnulífs og bættu úr því með morgunverðarfundi með sérfræðingum sem hafa djúpa þekkingu á málinu.
Út úr þeim fundi kom önnur og réttari mynd. Ragna Árnadóttir, aðstoðarforstjóri Landsvirkjunar, benti á að hinar stóru breytingar á íslenzkum orkumarkaði hefðu átt sér stað með raforkulögum 2003, á grundvelli fyrsta orkupakka ESB. Sú löggjöf hefði þýtt miklar umbætur á íslenskum orkumarkaði og þjónað íslenzkum hagsmunum vel. Þriðji orkupakkinn væri aðeins viðbót við þessar miklu breytingar. Ragna orðaði það þannig að einfaldara væri að útskýra hvað pakkinn fæli ekki í sér; honum fylgdi ekki skylda til að leggja sæstreng milli Íslands og annarra landa, hann breytti engu um eignarhald eða forræði á orkuauðlindum og kallaði ekki á breytingar í starfsemi eða eignarhaldi Landsvirkjunar.
Birgir Tjörvi Pétursson lögmaður útskýrði að pakkinn fæli heldur ekki í sér valdaframsal sem bryti gegn stjórnarskrá. Það væri hins vegar meiriháttar breyting frá 25 ára þverpólitískri sátt um að fylgja skuldbindingum EES-samningsins, ef ekki ætti að innleiða reglur, sem Ísland hefur þegar samið um að taka upp í samninginn. EES-samningurinn er langmikilvægasti viðskiptasamningur Íslands og grundvöllur meirihluta utanríkisviðskipta okkar. Óhætt er að segja að það væri tilræði við hagsmuni íslenzks atvinnulífs ef setja ætti samninginn í uppnám vegna rangtúlkana þröngs hóps manna á þessum ekki-pakka.
Höfundur er framkvæmdastjóri Félags atvinnurekenda.
