Það er við hæfi að við Íslendingar séum að kveðja kórónuveiruna nú þegar sól er hæst á lofti. Það gerir aðstæðurnar einfaldlega enn ánægjulegri, enda er það heldur dapurleg tilhugsun að fagna frelsi í gulri viðvörun með átján vindstig í fanginu. Þetta var skítlegur tími, svo ekki sé nú meira sagt, en að vissu leyti mjög lærdómsríkur.
Við lærðum að þvo á okkur hendurnar. Við lærðum að hósta að hætti siðaðra manna með olnboga fyrir vitum. Við lærðum að njóta íslenskrar náttúru. Við lærðum að bíða í röð með þægilegri fjarlægð á milli manna. Við lærðum á fjarfundabúnað. Við lærðum að versla á netinu - meira að segja áfengið!
Mikilvægastur af öllu var þó lærdómurinn sem fólst í því að meta frelsið. Frelsið sem þótti jafn sjálfsagt og súrefnið. Frelsið til að ferðast, frelsið til að hitta ástvini, frelsið til að fá sér í glas á illa lyktandi bar, frelsið til faðmast. Aldrei hafði að okkur hvarflað að skerðingar á frelsi sem helst þekkjast í harðstjórnarríkjum gætu skollið á fyrirvaralaust. Þó að maður hafi á tilganginum skilning er þessi veruleiki ógnvekjandi. Frelsið reyndist ekki ófrávíkjanlegt lögmál.
Sagan er hins vegar ekki á enda. Nú þegar hættan er liðin hjá er mikilvægt að skila öllu því sem af var tekið. Það er ekki síður mikilvægt að læra að veita aftur frelsi. Aðeins þannig fáum við borgararnir vissu um að við höfum öll verið í þessu saman.
Pistlahöfundur er framkvæmdastjóri SFS