„Auðvitað eru tækifæri fyrir hjúkrunarfræðinga utan veggja ríkisspítala, jafnvel við hjúkrun. En þau þarf að grípa. Það sjá mögulega þeir hjúkrunarfræðingar sem nú hafa boðað stofnun félags um hjúkrunarþjónustu sem væri í stakk búin til þess að selja ríkinu sem öðrum þjónustu hjúkrunarfræðinga.“
Þetta segir Sigríður Á. Andersen, þingmaður Sjálfstæðisflokksins, í aðsendri grein í Fréttablaðinu í dag þar sem hún rekur uppsagnir hjúkrunarfræðinga vegna kjaradeilunnar.
„Fátt er svo með öllu illt að ekki boði nokkurt gott. Hjúkrunarfræðingar eru óánægðir með kjör sín hjá ríkisspítalanum. Ríkið telur sér ekki fært að hækka launin jafn mikið og hjúkrunarfræðingar krefjast. Hjúkrunarfræðingar virðast ekki vilja að höggvið sé á hnútinn með gerðardómi sem þó myndi takmarka tjón beggja deiluaðila. Þess í stað kjósa sumir þeirra að segja upp störfum. Í þessari erfiðu stöðu felast þó kannski tækifæri fyrir alla,“ skrifar Sigríður.
Veiti ríkinu nauðsynlegt aðhald
Hún segir uppsagnirnar skiljanlegar og í raun séu þær í engu frábrugðnar því sem þekkt sé á hinum almenna vinnumarkaði. Fyrirtæki sæti því stöðugt að missa hæft starfsfólk vegna ágreinings um laun, og oft til samkeppnisaðila. „Hví skyldi þessu vera öðruvísi farið hjá ríkinu,“ spyr hún.
Sigríður segir hins vegar að hjúkrunarfræðingar eigi hins vegar ekki að einblína á ríkið þegar komi að sölu á þjónustu. Fjölgun fyrirtækja í hvers kyns heilbrigðisþjónustu hafi ekki bara í för með sér tækifæri fyrir lækna heldur einnig fyrir hjúkrunarfræðinga og aðra starfsmenn heilbrigðiskerfisins. Þessum tækifærum utan ríkisrekstursins þurfi hins vegar að fjölga.
„Það gerir enginn nema heilbrigðisstéttirnar sjálfar sem best þekkja spurnina eftir nauðsynlegri heilbrigðisþjónustu. Með aukinni þátttöku heilbrigðisstarfsfólks utan ríkiskerfisins fær ríkið líka þá samkeppni og aðhald sem nauðsynleg er til þess að geta staðið undir starfsemi þar sem flestir eru ánægðir, sjúklingar og starfsmenn,“ segir Sigríður að lokum.
