Meðal þeirra mála sem tengjast húsleitum Embættis sérstaks saksóknara í dag eru kaup Landsbanka Íslands á lánasafni Landsbankans í Lúxemborg.
Í Rannsóknarskýrslu Alþingis er fjallað um flutning áhættuskuldbindinga frá Landsbankanum í Lúxemborg til landsbanka Íslands. Segir að talsverður hluti áhættuskuldbindinga Landsbankans í Lúxemborg hafi verið lán sem veitt höfðu verið með sjálfskuldarábyrgð móðurfélagsins, þ.e. Landsbanka Íslands. Alls var um að ræða 562 milljónir evra, sem var um 41,31% af heildaráhættuskuldbindingum Landsbankans í Lúxemborg þann 31. mars 2008.
Í aðdraganda að falli bankanna var farið fram á að stórar áhættuskuldbindingar var farið fram á að stórar áhættuskuldbindingar með ábyrgð móðurrfélagsins yrðu fluttar að fullu til Landsbanka Íslands, að því er segir í rannsóknarskýrslunni. Kom beiðni um þá færslu frá forsvarsmönnum Landsbankans í Luxemborg. Um ellefu aðila var að ræða með samtals 784 milljóna evra lán.
Í rannsóknarskýrslunni er að finna eftirfarandi töflu yfir þær skuldbindingar sem færðar voru til Landsbanka Íslands frá Lúxemborg:
Lántakandi á samstæðugrundvelli Upphæð, m. evra
Björgólfur Thor Björgólfsson 225,14
Erna Kristjánsdóttir 146,53
Magnús Þorsteinsson 134,08
Páll Þór Magnússon/ Sund 65,06
Hafnarhóll ehf. 45,51
Pro-Invest Partners Corp. 40,75
Róbert Wessman 37,21
Sigurður Bollason 33,76
Inmo Alova S.I. 24,59
Björgólfur Guðmundsson 18,51
Hunslow S.A. 13,03
Samtals: 784,14
„Stærsti lántakandinn sem færslan náði til er Björgólfur Thor Björgólfsson, með um 225 milljónir evra, en þar á meðal var 153 milljóna evra lán sem veitt var í lok september 2008. Rúmar 65 milljónir evra voru veittar til þriggja félaga að fullu í eigu Sunda ehf. (undir Páll Þór Magnússon í töflu). Upphafsdagur þessara lána er í september 2008. Þó hefur rannsóknarnefnd Alþingis einnig undir höndum gögn sem virðast sýna að þessi lán hafi verið veitt í mars 2008, í framhaldi af því að CFD-samningar (e. contract of difference) milli Sunds ehf. og Landsbankans um sömu hluti runnu út.166 Veðin á bak við þessi lán voru hlutabréf í Glitni,“ segir í Rannsóknarskýrslunni.
Þá segir einnig:
„Að sögn Sigurjóns Þ. Árnasonar, bankastjóra Landsbankans, föluðust viðskiptavinir bankans eftir því að taka lán í gegnum Landsbanki Luxembourg þar sem litið væri svo á að bankaleynd væri til staðar í Lúxemborg en á Íslandi væri ekki hægt að treysta á slíkt. Til þess að koma til móts við kröfur viðskiptavina bankans en án þess að þó brjóta reglur um stórar áhættuskuldbindingar sem voru við lýði í Lúxemborg voru lánin því veitt í gegnum Landsbanki Luxembourg en með ábyrgð móðurfélagsins.
Í reynd má því líta svo á að Landsbanki Íslands hafi veitt lánin en að afgreiðslan hafi farið fram í gegnum Landsbankann í Lúxemborg og því féllu þau undir þarlend lög um bankaleynd. Stór lán höfðu „til margra ára“ verið afgreidd með þeim hætti, en samkvæmt skýrslu Sigurjóns Þ. Árnasonar máttu bankar í Lúxemborg vera með „ótakmarkaða áhættu á móðurfélagið“, sem var öfugt við þær reglur sem voru t.a.m. við lýði í Bretlandi.“